Hallo lieve allemaal,

Daar ben ik weer met een update!
Maar een minder leuke deze keer...

Vorige week vrijdag ging ik zoals bijna elke dag koffie drinken met Julia in ons lievelingscafé. Was heel gezellig, we gingen alvast plannen maken voor het weekend. Na twee kopjes koffie gingen we weer naar huis. Ik liep over de universiteitscampus, diep in gedachten en luisterend naar muziek. Ik was dichtbij huis, stak een zebrapad over en een auto zag me niet. Ik sprong naar achter, maar de auto reed over mijn linkervoet heen...

Het deed meteen ontzettend veel pijn. Ik ging op de stoep zitten en deed mijn (half kapotte) schoen uit. Mijn voet was dik en blauw en mijn teen stond scheef. Ik werd duizelig van de pijn en ik dacht shit, dit is niet goed. De bestuurder was enorm geschrokken, zette zijn auto aan de kant en belde de politie en ambulance. Er stonden veel mensen om me heen: iemand hield mijn voet omhoog, iemand ging water halen, iemand ging ijs halen, iemand hield een paraplu vast zodat ik in de schaduw zat. Het wachten op de ambulance voelde als een eeuwigheid. Toen ik eenmaal in de ambulance lag, kwam de politie me van alles vragen, terwijl ik alleen maar dacht IK HEB PIJN IK WIL NAAR HET ZIEKENHUIS.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik een infuus en werd er van alles gecontroleerd. Bang en bezorgd wachtte ik op mijn hostdad, die vanuit zijn werk naar me toe kwam. Ook de bestuurder was naar het ziekenhuis gekomen. Ik werd naar beneden gebracht om röntgenfoto's te maken en even later vertelde een dokter dat ik mijn grote teen gebroken was. Ik was enorm opgelucht dat het alleen mijn teen was en dat hij vanzelf zou helen. Ik kreeg gips tot mijn knie, een injectie tegen bloedstollingen en pijnstillers.

De dagen erna ging het best goed. Ik baalde ervan dat ik niet kon lopen, en de injecties tegen bloedstollingen waren niet fijn, maar mijn teen deed geen pijn. Ik ging overdag naar het huis van de opa en oma, waar ik enorm verwend werd. Dinsdagochtend moest ik terug naar het ziekenhuis voor controle. Op maandag zijn we nog naar een vriend van mijn hostdad gegaan, omdat mijn teen zo schuin stond dat mijn hostdad het niet vertrouwde. Er werden opnieuw twee röntgenfoto's gemaakt en volgens de arts was het een flinke breuk, maar zou het vanzelf genezen. Daar was de dokter in het ziekenhuis het dus niet mee eens... Hij bekeek de röntgenfoto's en zei meteen dat ik geopereerd moest worden. We moesten terug naar de wachtkamer en wachten op een andere dokter die het verder zou regelen. Wij wachten, wachten, wachten en er kwam maar niemand. Het duurde zolang dat mijn hostdad echt weg moest, naar zijn werk, en ik alleen achter bleef in het ziekenhuis. Uiteindelijk werd ik opgehaald door een dokter, die me uitlegde dat er twee pinnen in mijn teen geplaatst moesten worden. Hij vroeg me een aantal dingen en vervolgens vertelde hij dat ik per direct opgenomen werd en de volgende dag geopereerd zou worden...

Eerst werd er bloed afgenomen en een hartfilmpje gemaakt. Vervolgens werd ik naar een kamer gebracht, waar ik een infuus kreeg en een ziekenhuispyjama moest aantrekken. Daar lag ik dan... alleen...

Ik voelde me alleen, maar er zijn veel mensen bij me geweest. Dinsdagmiddag kwam mijn hostdad langs en later kwamen twee vriendinnen op bezoek. Ook de vrouw van mijn au pair agency kwam langs om te kijken hoe het met me ging.

Woensdagochtend kwam mn hostdad voor zijn werk nog even checken of alles goed ging en daarna bleef de dochter van zijn collega bij me. Ik werd pas om 13:00 geopereerd, dus we moesten heel lang wachten. Tot mijn verbazing kwam ineens de bestuurder binnen met een doos chocolaatjes. Hij wenste me succes en vertelde me hoe schuldig hij zich voelde, vet lief.

Om 13:30 werd ik opgehaald en naar beneden gebracht. Ik was heel bang dat ik een ruggenprik zou krijgen, maar ik werd uiteindelijk verdoofd met een injectie in mijn been. Ik was dus wakker tijdens de operatie en ik was heel blij dat ik niet verstond wat de artsen tegen elkaar zeiden ;) Door de verdoving voelde ik geen pijn, maar ik voelde wel dat ze aan mijn been zaten, heel gek. Om 16:00 werd ik terug gebracht naar mijn kamer, waar mijn hostdad en de dochter van zijn collega op me stonden te wachten. Alles was goed gegaan en ik mocht diezelfde avond al naar huis. De broer van mijn hostdad bleef bij me toen de arts me kwam controleren en bracht me toen naar huis. Tot nu toe was het me gelukt om voor iedereen een glimlach op te zetten, maar toen ik eenmaal thuis was en met mijn ouders ging bellen, kwamen de tranen. Ik had die avond een emotioneel gesprek met mijn hostparents, want ik zat enorm in tweestrijd. Ik wil heel graag terug naar Nederland, maar ik wil nog geen afscheid nemen van Spanje, mijn vrienden en het gezin.

Morgen moet ik terug naar het ziekenhuis, voor controle. Over twee weken gaan ze opnieuw röntgenfoto's maken, om te kijken of het bot nu wel goed geneest. Over zes weken moeten de pinnen uit mijn teen gehaald worden. Ik mag nu lopen met een speciale schoen en krukken, maar ik heb nog veel pijn en het wil niet echt lukken. Ik ben nu elke dag rondjes aan het lopen in de tuin met mijn hostdad hahahah

Nou vet lang verhaal weer, dit is de update voor nu :)

Zodra ik nieuws heb over mijn gebroken teentje of het teruggaan naar Nederland, laat ik het jullie weten.

groetjes,
Sabien