sabienschurman.reismee.nl

terug in Santiago

Verrassing!
Een nieuwe update!

Ik ben afgelopen weekend namelijk weer in Santiago geweest!

Zoals ik in mijn laatste blog vertelde: toen ik afscheid nam van het gezin, was de moeder in verwachting van hun derde kindje. En ondertussen is dit kindje, een heel lief klein meisje, geboren, dus moest ik natuurlijk bij ze op babybezoek!

Op 12 december vlogen mama en ik vanuit Amsterdam naar Santiago. Er waren stakingen in Frankrijk, dus kwamen we mega laat in de avond aan. Toen we aankwamen op het vliegveld, stond mijn hostdad daar als verrassing op ons te wachten. Ik kreeg meteen tranen in mn ogen, zo blij om hem weer te zien. Onderweg naar het appartement voelde het meteen al zo gewoon en normaal. Hij bracht ons naar het appartement dat we gereserveerd hadden en toen ging hij snel naar huis want hij moest de volgende ochtend gewoon werken!

Tijdens het inchecken bij het appartement, sprak ik voor het eerst in een hele lange tijd weer eens Spaans. Het ging me makkelijker af dan ik had verwacht. Ik begreep alles en had alleen een beetje moeite met mezelf verwoorden. 

Na een kort nachtje gingen mama en ik ontbijten bij Tertulia, mijn lievelingscafé. We gingen lopend, eerst langs de kathedraal, en toen naar het café. Toen we aan de overkant van de straat, bij een stoplicht, stonden te wachten, kwam een van de obers naar buiten. Hij zwaaide heel enthousiast en ik zwaaide heel enthousiast terug. Toen twijfelde ik even of hij wel naar mij zwaaide, zou hij mij echt herkennen? Ik keek snel achterom..

Eenmaal binnen in het café kwamen de obers meteen naar me toe om me te knuffelen (ik dacht: pfieuw, hij zwaaide dus wel echt naar mij). Zo leuk dat ze me herkenden! Maar ik kwam er ook bijna elke dag... ;)

Na een heerlijk ontbijtje hebben mama en ik door de stad gelopen. Overal waar ik keek kwamen herinneringen naar boven, het was zo fijn om er weer te zijn! Ik liep rond met een enorme glimlach op mijn gezicht. Zelfs de regen vond ik niet erg. 

's Avonds gingen we naar het gezin, ik ging eindelijk de kindjes weer zien. Ik was eigenlijk een beetje bang dat ze me niet meer zouden herkennen, maar dat was zeker niet het geval. Ze waren enorm blij om me weer te zien en wilden meteen met me spelen. Ook heb ik Julia, het baby'tje ontmoet, wat een schatje!

De dagen erna zijn we ook veel met het gezin geweest. We zijn onder andere bij een soort kerststal geweest en we hebben geluncht met de broer van mijn hostdad en zijn vriendin. Het was fijn om iedereen weer te zien en ik voelde me meteen weer een deel van de familie. De opa en oma heb ik helaas niet meer gezien, maar ze hadden mijn hostdad wel verse garnalen meegegeven omdat ik die zo lekker vond :)

Ik had Spanje, de taal en de mensen enorm gemist. Ik heb er enorm van genoten om weer even terug te zijn, en ik weet zeker dat ik in de toekomst weer een periode in Spanje zal gaan wonen. Als ik een tijdje in Santiago wil gaan studeren, mag ik zelfs weer bij het gezin in huis komen wonen!

Wieweet in de toekomst nog meer blogs dus :)


dat was het dan...

Nou daar zit ik dan, in een rolstoel bij Gate A3, wachtend op de volgende vlucht, richting Amsterdam.
Het is definitief. Ik ga een maand eerder terug naar Nederland dan gepland.

Vier dagen na de operatie moest ik voor controle terugkomen naar het ziekenhuis. Ik wilde mijn voet eigenlijk niet zien, ik was bang dat de (uitstekende) pinnen in mijn teen er naar uit zouden zien, maar toen het verband er eenmaal af was werd ik toch nieuwsgierig. En het zag er niet goed uit... Ik werd duizelig en misselijk. De zuster zei: "Ga maar even liggen..." Mijn teen zag er goed uit, de pinnen waren niet eens vies om te zien. Het probleem was dat ik twee blaren had, die onder het verband opengegaan zijn, en zijn gaan infecteren. En de infectie was al doorgelopen naar de zijkant van mijn voet en mijn enkel..

Ik kreeg antibiotica mee en ik moest twee dagen later terugkomen. 

Diezelfde avond heb ik definitief besloten dat ik naar huis wilde. Ik was heel erg geschrokken van mijn voet en het zag er niet naar uit dat ik snel weer zou kunnen lopen, dansen, rennen, voetballen. Ik voelde me nutteloos in huis, ik verveelde me en ik miste mijn familie. Het was heel moeilijk om het de familie te vertellen, maar ze begrepen het helemaal en ze hebben me geholpen om alles te regelen.

In mijn laatste week ben ik veel in het ziekenhuis geweest, de zusters herkennen me ondertussen. Om de dag werd mijn voet bekeken en het verband verwisseld. En de traumatoloog vertelde me dat hij ook een au pair in huis heeft gehad ;)

Ik heb de afgelopen week ook veel tijd doorgebracht met de familie. Ik ging overdag mee naar de apotheek van de oma, waar de vader ook werkt. De dochter van een collega kwam (in het spaans) met me kletsen en koffie met me drinken en tussen de middag gingen we met zijn allen lunchen. Zaterdag avond ben ik voor de laatste keer "uit" gegaan. We gingen eerst naar onze favoriete plek voor cocktails en toen naar "espit chupitos", waar we elke weekend te vinden waren. Zondag gingen we lunchen met de hele familie en heb ik voor de laatste keer koffie gedronken met Julia bij ons lievelingscafé. Julia heeft een fotoboek gemaakt met al onze hoogtepunten (dat zijn er nogal wat) en toen de ober hoorde dat het mijn laatste dag in Santiago was, kwam die onze lievelingstaart brengen. Het was een leuk laatste weekend, maar wat was het moeilijk om afscheid te nemen van iedereen...

Vanochtend moest ik afscheid nemen van het gezin. Het was raar om weg te gaan van huis, voor de laatste keer. En de kindjes snappen niet helemaal dat ik wegga. De oudste zei tegen zijn vader: "Maar papa, morgenochtend is ze er gewoon weer hoor!"

De vader heeft me naar het vliegveld gebracht en nu zit ik hier, bij de gate. Over een uurtje vertrek ik en dan is het gewoon voorbij...

Niet meer koffie drinken in tertulia, niet meer dansen tot de zon opkomt, niet meer knuffelen met de oma, niet meer horen "Sabien, te quiero, muchooo", niet meer op de bank liggen met de kindjes...

Maar ik ga nog een keer terugkomen, dat is zeker.
De moeder is zwanger van de derde en die moeeet ik natuurlijk ontmoeten :)

Wat waren dit 8 mooie maanden, waarin ik veel mensen heb leren kennen, nieuwe dingen heb gedaan, nieuwe plekken heb gezien en bovenal veel heb geleerd.


minder leuk nieuws...

Hallo lieve allemaal,

Daar ben ik weer met een update!
Maar een minder leuke deze keer...

Vorige week vrijdag ging ik zoals bijna elke dag koffie drinken met Julia in ons lievelingscafé. Was heel gezellig, we gingen alvast plannen maken voor het weekend. Na twee kopjes koffie gingen we weer naar huis. Ik liep over de universiteitscampus, diep in gedachten en luisterend naar muziek. Ik was dichtbij huis, stak een zebrapad over en een auto zag me niet. Ik sprong naar achter, maar de auto reed over mijn linkervoet heen...

Het deed meteen ontzettend veel pijn. Ik ging op de stoep zitten en deed mijn (half kapotte) schoen uit. Mijn voet was dik en blauw en mijn teen stond scheef. Ik werd duizelig van de pijn en ik dacht shit, dit is niet goed. De bestuurder was enorm geschrokken, zette zijn auto aan de kant en belde de politie en ambulance. Er stonden veel mensen om me heen: iemand hield mijn voet omhoog, iemand ging water halen, iemand ging ijs halen, iemand hield een paraplu vast zodat ik in de schaduw zat. Het wachten op de ambulance voelde als een eeuwigheid. Toen ik eenmaal in de ambulance lag, kwam de politie me van alles vragen, terwijl ik alleen maar dacht IK HEB PIJN IK WIL NAAR HET ZIEKENHUIS.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik een infuus en werd er van alles gecontroleerd. Bang en bezorgd wachtte ik op mijn hostdad, die vanuit zijn werk naar me toe kwam. Ook de bestuurder was naar het ziekenhuis gekomen. Ik werd naar beneden gebracht om röntgenfoto's te maken en even later vertelde een dokter dat ik mijn grote teen gebroken was. Ik was enorm opgelucht dat het alleen mijn teen was en dat hij vanzelf zou helen. Ik kreeg gips tot mijn knie, een injectie tegen bloedstollingen en pijnstillers.

De dagen erna ging het best goed. Ik baalde ervan dat ik niet kon lopen, en de injecties tegen bloedstollingen waren niet fijn, maar mijn teen deed geen pijn. Ik ging overdag naar het huis van de opa en oma, waar ik enorm verwend werd. Dinsdagochtend moest ik terug naar het ziekenhuis voor controle. Op maandag zijn we nog naar een vriend van mijn hostdad gegaan, omdat mijn teen zo schuin stond dat mijn hostdad het niet vertrouwde. Er werden opnieuw twee röntgenfoto's gemaakt en volgens de arts was het een flinke breuk, maar zou het vanzelf genezen. Daar was de dokter in het ziekenhuis het dus niet mee eens... Hij bekeek de röntgenfoto's en zei meteen dat ik geopereerd moest worden. We moesten terug naar de wachtkamer en wachten op een andere dokter die het verder zou regelen. Wij wachten, wachten, wachten en er kwam maar niemand. Het duurde zolang dat mijn hostdad echt weg moest, naar zijn werk, en ik alleen achter bleef in het ziekenhuis. Uiteindelijk werd ik opgehaald door een dokter, die me uitlegde dat er twee pinnen in mijn teen geplaatst moesten worden. Hij vroeg me een aantal dingen en vervolgens vertelde hij dat ik per direct opgenomen werd en de volgende dag geopereerd zou worden...

Eerst werd er bloed afgenomen en een hartfilmpje gemaakt. Vervolgens werd ik naar een kamer gebracht, waar ik een infuus kreeg en een ziekenhuispyjama moest aantrekken. Daar lag ik dan... alleen...

Ik voelde me alleen, maar er zijn veel mensen bij me geweest. Dinsdagmiddag kwam mijn hostdad langs en later kwamen twee vriendinnen op bezoek. Ook de vrouw van mijn au pair agency kwam langs om te kijken hoe het met me ging.

Woensdagochtend kwam mn hostdad voor zijn werk nog even checken of alles goed ging en daarna bleef de dochter van zijn collega bij me. Ik werd pas om 13:00 geopereerd, dus we moesten heel lang wachten. Tot mijn verbazing kwam ineens de bestuurder binnen met een doos chocolaatjes. Hij wenste me succes en vertelde me hoe schuldig hij zich voelde, vet lief.

Om 13:30 werd ik opgehaald en naar beneden gebracht. Ik was heel bang dat ik een ruggenprik zou krijgen, maar ik werd uiteindelijk verdoofd met een injectie in mijn been. Ik was dus wakker tijdens de operatie en ik was heel blij dat ik niet verstond wat de artsen tegen elkaar zeiden ;) Door de verdoving voelde ik geen pijn, maar ik voelde wel dat ze aan mijn been zaten, heel gek. Om 16:00 werd ik terug gebracht naar mijn kamer, waar mijn hostdad en de dochter van zijn collega op me stonden te wachten. Alles was goed gegaan en ik mocht diezelfde avond al naar huis. De broer van mijn hostdad bleef bij me toen de arts me kwam controleren en bracht me toen naar huis. Tot nu toe was het me gelukt om voor iedereen een glimlach op te zetten, maar toen ik eenmaal thuis was en met mijn ouders ging bellen, kwamen de tranen. Ik had die avond een emotioneel gesprek met mijn hostparents, want ik zat enorm in tweestrijd. Ik wil heel graag terug naar Nederland, maar ik wil nog geen afscheid nemen van Spanje, mijn vrienden en het gezin.

Morgen moet ik terug naar het ziekenhuis, voor controle. Over twee weken gaan ze opnieuw röntgenfoto's maken, om te kijken of het bot nu wel goed geneest. Over zes weken moeten de pinnen uit mijn teen gehaald worden. Ik mag nu lopen met een speciale schoen en krukken, maar ik heb nog veel pijn en het wil niet echt lukken. Ik ben nu elke dag rondjes aan het lopen in de tuin met mijn hostdad hahahah

Nou vet lang verhaal weer, dit is de update voor nu :)

Zodra ik nieuws heb over mijn gebroken teentje of het teruggaan naar Nederland, laat ik het jullie weten.


groetjes,
Sabien

surprise party en nieuwe plekken

hola, daar ben ik weer! Cómo estáis?

Ik ben ondertussen alweer een maand terug in Santiago en met mij gaat het goed! Ik zit weer lekker in het ritme, het weer is al beter aan het worden en ik heb weer veel leuke dingen gedaan:

Op 18 januari heb ik Julia, mijn beste vriendin hier, verrast met een surprise party. Ze was jarig terwijl we allebei thuis waren, dus konden we het niet samen vieren. Via via kon ik regelen dat we Julia konden verrassen in een bar (Moon Music Club). We hadden de de bar versierd, ik had cadeautjes gekocht, iemand had taart meegenomen en een vriend van ons zou akoestisch wat liedjes spelen. Ik had Julia verteld dat we naar een concert gingen, maar toen we binnenkwamen stonden daar al onze au pair vrienden. Julia was meeega verrast en blij, het was een hele leuke avond :)

Een week later zijn we met wat meiden met de auto naar Ourense gegaan. Eerst gingen we naar het centrum, waar we drie andere au pairs ontmoet hebben. Ze hebben ons de stad laten zien en ik kon weer even lekker in het Nederlands lullen, want een van de au pairs in Ourense komt ook uit Nederland. 's Avonds zijn we naar de thermen (natuurlijke warmwaterbronnen) gegaan. Er was een heeele lange rij, maar het was het wachten zeker waard! We hadden niet alleen uitzicht op de rivier, maar we konden ook de sterren zien. Eenmaal terug in Santiago waren we allemaal helemaal ontspannen en klaar voor een nieuwe week met de kids ;)

Afgelopen weekend ben ik met het gezin op "excursie" geweest. Om 09:30 kwam Luis mn kamer binnen: "SABIEEEN, we gaan vandaag op excursie!!" Om 11:00 zaten we in de auto opweg naar Cangas, een dorpje aan de kust waar het broertje van mijn hostmom woont. De zon scheen, we reden door de bergen, we hadden heeeel mooi uitzicht en de kindjes zongen mee met de radio: "I can't help falling in love with youuuu". Dat was een momentje waarop ik me weer even realiseerde hoe gelukkig ik hier ben. Ik woon in Spanje, in een heel leuk gezin, ik heb heel veel leuke nieuwe mensen leren kennen, ik ben Spaans aan het leren en ik zie allemaal nieuwe, mooie plekken. Eenmaal aangekomen in Cangas hebben we eerst rondgelopen en foto's gemaakt (eindelijk heb ik mijn camera weer een keer gebruikt haha). Daarna hebben we met de hele familie gegeten in een restaurant. Het is echt typisch Spaans om op zondag met de familie te eten en om daarna een wandelingetje te maken. Mijn Spaans is helaas nog niet goed genoeg om met alles mee te kunnen praten, maar de familie is zooo lief. Ze proberen allemaal een praatje met me te maken of dingen uit te leggen. We aten "cocido", wat typisch is voor de regio hier. Het is gekookte aardappelen, gekookte kool en heel veel verschillende soorten vlees. Een van die soorten vlees is varkensoor (bleehhh), Normaal probeer ik alles, maar varkensoor ging me toch echt te ver hahaha.



                                                                                             met Julia op haar surprise party :)



home sweet (2nd) home

Ik ben weer veilig aangekomen in Santiago! Het was heerlijk om weer even thuis te zijn en iedereen te zien, maar het voelt ook weer heel goed om hier te zijn. Lekker door de stad lopen, in het park chillen wanneer de zon schijnt, koffietjes drinken met vriendinnen. Het was ook heel leuk om het gezin weer te zien. De kinderen waren mega enthousiast en wilden meteen al hun cadeaus van kerst en Driekoningen laten zien.

Deze week heb ik iets gedaan wat ik al heeeel lang wilde, maar nooit durfde... Ik heb een helix piercing! Ik werd woensdag wakker en ik dacht: "oke, eigenlijk moet ik iets impulsief doen en vandaag naar een tattooshop gaan en het gewoon doen!" Ik had van iemand gehoord dat "sagrado corazón" een goede plek was, dus toen ik de kindjes naar de bus gebracht had en mezelf genoeg moed ingepraat had, ging ik daar heen. Ik wilde eigenlijk niet alleen en mn vriendin kon donderdag pas mee, dus ik wilde een afspraak gaan maken voor donderdag. Ik zal eerlijk zijn: toen ik bij de tattooshop aangekomen was, durfde ik niet naar binnen en ben ik doorgelopen hahahaha. Gelukkig was ik met Kirsten aan het appen en zij heeft me overgehaald om op de terugweg ECHT naar binnen te gaan. Toen ik eindelijk in die winkel stond, besloot ik het toch maar gewoon meteen te doen :)

Deze week ben ik ook weer twee keer naar Spaanse les gegaan. Ik heb een aantal grappige uitdrukkingen geleerd, zoals: "media naranja" (letterlijk halve sinaasappel), wat soulmate betekent. We hebben het ook gehad over wijken. Eerst hadden we het over de wijken waar we wonen hier in Spanje: is het druk of rustig? Is het dichtbij het centrum? Is het goed bereikbaar? etc. Daarna moesten we onze wijk in ons thuisland beschrijven. In mijn klas is er een jongen uit Palestina. Hij vertelde ons dat zijn wijk heel mooi was, maar dat het er nu erg gevaarlijk is. Er is veel geweld, er wordt veel geschoten. Hij spreekt geen Engels en zijn Spaans is net zo minimaal als mijn Spaans, maar iedereen begreep wat hij ons vervolgens probeerde te vertellen: zijn broer is doodgeschoten... Ik heb er de afgelopen dagen veel over nagedacht. Het is oneerlijk. Ik ben hier omdat ik de mogelijkheid heb om mooie herinneringen te maken in het buitenland, voordat ik ga studeren. Hij is hier omdat het in zijn eigen land niet veilig is. Ik probeer Spaans te leren omdat ik het een mooie taal vind. Hij moet Spaans leren om hier een baan te kunnen vinden. Ik mis soms mijn ouders en broertje. Hij zal zijn broer nooit meer zien.. Het herinnerde me aan de kunstwerken van Icy & Sot, die ik afgelopen vakantie in Amsterdam heb gezien. (Ik heb er eentje toegevoegd, onderaan de pagina)

Ik was sowieso al van plan om deze zomer vrijwilligerswerk te gaan doen in Nederland, voor vluchtelingenkinderen of bij jeugdzorg, maar ik wil nu ook proberen om hier vrijwilligerswerk te vinden. Ik heb het erover gehad met mijn hostfamily en zij willen me graag helpen. Ik ben afgelopen week bij Cruz Roja Española (het rode kruis) geweest. Daar kreeg ik een folder en ik moest een andere dag terugkomen. Toen ik thuis de folder liet zien, bleek dat ze me niet helemaal begrepen hebben. De receptioniste sprak een beetje Engels, maar waarschijnlijk was er toch een misverstand... De folder is niet voor vrijwilligers, maar voor een cursus voor werklozen. Poging 2: een mailtje sturen, in het Spaans ;)

Hebben jullie nog leuke weekendplannen? Ik ga vanavond uit met vriendinnen en ik ga morgen aan mn Spaans werken; we hebben eind januari een examen...

Xx Sabien


kerstvakantie

24 december werd ik wakker met de grootste glimlach ever: ik ging naar huis!! In het weekend waren mijn au pair vriendinnen al thuis, dus zat ik echt af te tellen tot ook ik eindelijk ging. 's Ochtends heb ik de kindjes een knuffel gegeven en toen heeft mijn hostmom me naar het vliegveld gebracht. Om 12:20 vertrok ik richting Nederland...

Ik landde eerder dan verwacht, dus Mama, Sven en Kirsten waren nog onderweg (papa was aan het DJ'en). Geen hello goodbye momentje dus, maar toen Mama en Sven kwamen aanlopen zag ik dat ze Storm hadden meegenomen! Het is jammer dat ik hier geen filmpjes kan toevoegen, want hij werd heeelemaal gek toen hij mij weer zag en ik was ook heeeel blij om hem weer te zien ;)

Het was eerst heel gek om door de straat te lopen, te fietsen, thuis aan tafel te zitten en in mijn eigen bed te liggen (in Spanje heb ik een tweepersoonsbed, dan is een hoogslaper toch wel smal hahhaa. Ondertussen voelt het al weer heel normaal om hier te zijn. Het is zo fijn om overal Nederlands te horen en lezen, ik kan gewoon weer tv kijken en radio luisteren zonder moeite te doen om het te verstaan.

In de afgelopen twee weken wilde ik zoveel mogelijk dingen doen en met zoveel mogelijk vrienden afspreken. Ik ben onder andere een dagje naar Amsterdam geweest met de Kirstens, waar we naar het moco museum geweest zijn (echt een aanrader!) en het Amsterdams Winterparadijs. In het Amsterdams Winterparadijs hebben we geschaatst, een film gekeken in de zitzakken bios en warme stroopwafels gegeten (die echt zoooveel lekkerder was dan de stroopwafels uit de flying tiger in Santiago) Ook ben ik met Kayleigh in Delft geweest en ben ik uitgegaan in Den Haag met Romina. Met kerst waren we bij oma in Assen en met oud & nieuw waren we thuis. Op nieuwjaarsdag kwamen mn vrienden bij mij thuis voor een mini reünie. Zo fijn om iedereen weer even te kunnen zien!

Vandaag zijn we nog naar de Vang geweest om appeltaart te eten en we hebben net de eerste aflevering van het nieuwe seizoen wie is de mol gekeken (wie denken jullie dat het is??). Straks mn spullen inpakken en dan ga ik morgen weer terug naar Spanje. Jammer dat ik afscheid moet nemen, maar ik heb ook wel heel veel zin om iedereen daar weer te zien.

Ik hoop dat jullie allemaal fijne feestdagen gehad hebben, en ik wens jullie het beste voor 2019!
Mijn jaar is in ieder geval goed begonnen :)

Xx Sabien


een reisje naar Portugal!

holaaa, daar ben ik weer! Dit keer vanuit een cafeetje, want de wifi in huis is al meer dan twee weken stuk... Ik ben daarom de afgelopen dagen steeds in een cafeetje om netflix series te downloaden en ik heb me laten registreren bij de bibliotheek zodat ik boeken kan lenen :)

Maar waar ik jullie over wil vertellen is mijn eerste reisje hier! Op donderdag 6 december ging om 06:30 mijn wekker om samen met Julia (mijn beste au pair vriendinnetje hier) naar Portugal te gaan. We hadden allebei niet veel geslapen, want we hadden afgesproken om de avond ervoor één drankje te doen, maar daar hebben we ons niet aan gehouden... hahahah.. Maar ondanks dat we weinig geslapen hadden, hadden we allebei heeel veel zin om even een paar dagen weg te gaan. Onze eerste bestemming was Braga, dat was ongeveer 3 uur met de bus. In de bus hadden Julia en ik allebei een verrassing voor elkaar: ik had een spelletje gekocht en Julia had een ontbijtje gemaakt. De tijd ging mega snel en voordat we het wisten waren we al in Braga. We gingen eerst onze spullen droppen in het hostel en toen gelijk op pad. Braga is een hele leuke stad, zeker met alle kerstverlichting en de kerstmarktjes, maar één dag was zeker genoeg om alles te zien. In Braga hebben we vooral rondgelopen in de stad (20 kilometer!) en uitbundig meegezongen met de kerstliedjes. 's Avonds hebben we onze karaoke zangkunsten geoefend in de kamer (en later kwamen we er achter dat het hostel heel gehorig is en iedereen ons kon horen, oeps) en zat ik opgesloten in de badkamer ;) Het slot van de badkamer ging niet meer open... De eigenaar van het hostel moest me komen bevrijden..

Vrijdagochtend zijn we met de trein naar Porto gegaan. We hadden geen idee hoe we bij het station konden komen, maar we hebben bij de bushalte een heel aardig meisje ontmoet die toevallig dezelfde bus moest nemen. Ze is van plan om naar Nederland te komen, dus we hebben instagram accounts uitgewisseld zodat we contact kunnen houden. Op het trein station wilden we een kopje koffie, in het Spaans cafe con leche, maar we wisten niet wat dat in het Portugees was. Ik zag op de menukaart "copo de leite". Ik dacht: klinkt hetzelfde, prima dat zal het wel zijn... Maar ik kreeg een glas warme melk... Ook best lekker ;)

We waren heeel blij dat we in Porto een appartementje hadden en niet een hostel, want nu hadden we verwarming, een eigen badkamer en zelfs een tv'tje! Na een siësta in ons appartement zijn we de stad in gegaan. Porto is echt een mooie stad, ik denk dat het een van mijn lievelingssteden geworden is en ik wil er zeker nog een keer naartoe in de zomer.

Zaterdagochtend zijn we heel vroeg opgestaan, omdat we de zonsopgang vanaf een uitkijkpunt wilden bekijken. Maaar, dat is niet gelukt... Het was heel mistig en we konden helemaal niks zien.. beetje jammer.. Later werd het weer beter en hebben we alles van Porto gezien wat we wilden zien. 's Avonds zijn we uit gegaan, waar we heeel erg naar uit keken, omdat we eindelijk samen konden klaarmaken, samen thuis konden komen en niet mega zachtjes hoefden te doen. We hebben mega veel lol gehad, ookal was de club een beetje raar. We kregen een pasje die we moesten laten scannen bij de bar en garderobe en aan het eind van de avond moest je met het pasje naar de kassa om de entree en de rest te betalen. Later kwamen we er ook achter dat er verschillende entreeprijzen zijn en dat de portiers dat bepalen op basis van je kleding en waar je vandaan komt...

Zondag moesten we om 11:00 het appartement uit, dus we konden niet mega lang uitslapen. We hebben ontbeten, opgeruimd, en zijn toen weer de stad in gegaan. Het was heeerlijk weer, dus voordat we weer terug naar Santiago gingen hebben we aan de rivier gezeten en pizza gegeten. Het was zo lekker om even een paar dagen weg te zijn van onze au pair gezinnen en we hadden zoveel lol, dat we echt geen zin hadden om terug te gaan. Maar om 15:45 vertrok onze bus en gingen we weer richting huis.

En toen sloten we de reis nog even af met een domme actie:
We waren terug in Santiago, ik kwam uit de bus, ik zag de stoeprand niet en ik viel. Toen ik Julia aankeek moest ik eerst heel hard lachen, maar toen realiseerde ik me dat mijn enkel toch wel heel erg pijn deed. Gelukkig werden we opgehaald door twee vrienden, dus hoefde ik niet naar huis te lopen, en mijn hostdad heeft zijn eigen apotheek dus hij heeft mn enkel meteen ingetapet en gekoeld. Ik wist dat ik niks gebroken had, omdat ik nog soortvan kon lopen. 's Nachts kon ik niet slapen van de pijn, dus heeft mn hostdad een afspraak voor me gemaakt bij een fysio. Julia ging met me mee en in half Spaans half Engels hebben we uitgelegd wat er gebeurd is. De fysio heeft me heeel veel pijn gedaan, maar het heeft wel heel erg geholpen. Hij zei dat ik twee dagen niet mocht lopen (heb ik me niet helemaal aan gehouden... de hele dag alleen in een huis zonder internet en tv kan ik niet) en mijn hostfamily heeft meteen vanalles geregeld zodat ik niet voor de kinderen hoefde te zorgen en van de huishoudster kreeg ik een doos chocolaatjes, mega lief!

Zaterdagavond was er een kerstdiner van Julia's au pair bureau, en ik mocht mee. Het was in een bar met live muziek, een dj en heel veel Spaanse hapjes. We hebben toen ook weer wat nieuwe au pairs leren kennen, dus onze vriendengroep wordt steeds groter :)

Nu is het nog 1 weekje en dan ga ik naar huis! Ik merk dat hoe dichterbij het komt hoe meer ik er naar verlang om even naar huis te gaan en om iedereen weer te zien. Ik heb het nog steeds heel erg naar mijn zin hier, maar het is af en toe ook wel vermoeiend. De ochtenden zijn stressvol (is iedere au pair met me eens, elke ochtend is het een strijd om op tijd bij de schoolbus te komen) en er zijn geen duidelijke overgangen van "werken" naar "vrij". Gelukkig kan ik het heel goed vinden met mijn hostparents en kan ik alles met ze bespreken. Ik vertel mijn hostdad bijvoorbeeld ook gewoon alles over het uitgaan en de mensen die ik hier ontmoet. Gister was ik aan het kletsen met mijn hostmom en toen vroeg ik haar of ze nog blij waren met mij als hun au pair. Toen zei ze: "Jaa zeker! Ik denk dat we na jou geen beter au pair kunnen krijgen!" Dus dat zit wel goed :)

Ooh en voordat ik het vergeet;
Ik heb weer wat foto's toegevoegd. Als je het leuk vindt om ze te zien, je kunt ze vinden onder "foto's" in het mapje "foto update"


Hasta luego!


xx Sabien



update

holaa, daar ben ik weer met een update!

Volgensmij ben ik vorige keer helemaal vergeten te vertellen dat mama en Sven hier geweest zijn! Het was heel gek om ze hier te zien, maar echt MEGA gezellig. Ik heb ze al mn favoriete plekjes laten zien, we hebben elke dag gepicknickt in het park en ze hebben mijn hostfamily ontmoet. Toen ze weg waren vroegen de kindjes een paar keer: "Sabien waar is je broertje?" "Sabien wanneer komen je moeder en broertje weer?" :)

Toen mama en Sven hier waren, was het nog lekker weer.. Ondertussen is de herfst echt begonnen en beginnen de bomen hun blaadjes te verliezen. Gisterochtend toen ik naar de busstop liep met de kindjes zei Luis: "Kijk Sabien hoeveel blaadjes er al op de grond liggen! En kijk, deze boom heeft geen blaadjes meer!..." Ik heb afgelopen week even gebruik gemaakt van black friday en ik heb een nieuwe jas, sjaal en handschoenen gekocht... Het wordt hier in de winter niet heel koud, maar het regent wel veel en mijn hostmom bleef maar zeggen dat ik echt een regenjas nodig heb ;) Ik ben toevallig een Engels boek aan het lezen waar ik een goede quote in las: "if you want the rainbow, you have to put up with the rain". Er zijn hier heel vaak regenbogen, en eerlijk is eerlijk: daar wordt ik best wel blij van :)


Wat ik verder allemaal gedaan heb de afgelopen tijd:
- Ik ben naar een concert geweest van Pablo le Suit (nee ik had ook nog nooit van hem gehoord hahaha). Ik ging samen met een andere au pair en we begrepen allebei niks van wat hij zong of tussendoor zei, maar we het was echt mega leuk.

- We hebben een van onze vrienden hier verrast met zijn verjaardag door hem mee te nemen naar ons favoriete café (Tertulia) en hem te trakteren op de beste carrotcake in Santiago + kaarsjes en kinderchampagne.

- Ik was twee dagen alleen met de kinderen, omdat de vader nachtdiensten had en de moeder moest reizen voor haar werk, en toen heb ik de schoolbus gemist... Ik voelde me enorm schuldig omdat de vader terug moest komen van zijn werk om ons met de auto naar de school te brengen, maar gelukkig zei hij dat ik me niet druk moest maken en dat het niet mijn fout was (de kleine had een driftbui)

- Afgelopen weekend was het laatste weekend van mijn au pair vriendin uit Canada, de eerste au pair die ik hier ontmoet heb, dus dat hebben we goed gevierd :) En ik heb die avond een beetje salsa geleerd!

- Ik ben met het gezin naar Sanxenxo geweest. Sanxenxo is een plaatsje aan de kust waar in de zomer heeel veel mensen vanuit Spanje, Portugal en Italië vakantie komen vieren. Mijn hostfamily heeft hier een appartement, dus zij brengen daar in de zomer ook veel tijd door. Het was mega lekker om even aan zee te zijn en het was heel gezellig met het gezin :)

- Ik heb voor het eerst kastanjes gegeten! Ze gaan in de oven, dan moet je de buitenkant eraf halen en dan kan je de binnenkant opeten. De smaak is heel apart, maar wel lekker. Kastanjes zijn hier typisch eten voor de winter en in het oude centrum is er een soort treintje waar je voor 2 euro verse, geroosterde kastanjes kan halen.

- Cafe Lusco & Fusco had afgelopen week "Dutch apple pie" dus die moest ik natuurlijk even proberen. Hij was lekker, maar lang niet zo lekker als de echte, warme Nederlandse appeltaart. Vandaag heb ik stroopwafels gevonden bij de flying tiger, maar ook die waren lang niet zo lekker als de stroopwafels in Nederland. Ik heb nu al zin in de appeltaart en stroopwafels als ik met kerst weer even in Nederland ben haha


Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active